Galeria Sztuki Rozruch, ul. Jackowskiego 5/7, Poznań
Wielkopolski Związek Artystów Rzeźbiarzy oraz Okręg Wielkopolski ZPAF
Wernisaż w piątek 26 czerwca w godz. 19:00-21:00, ekspozycja do połowy września
Kurator: dr szt. Tomasz Jędrzejewski, organizacja ze strony ZPAF: Krzysztof Ślachciak
Projekt plakatu: Andrzej Dobosz | Dobosz Studio 

Wielkopolski Związek Artystów Rzeźbiarzy oraz Okręg Wielkopolski Związku Polskich Artystów Fotografików mają przyjemność zaprosić na wernisaż wyjątkowej wystawy pt. „Całkiem Nowy Człowiek”.
Tytułowy „nowy człowiek” jest samotny, często pozbawiony relacji z drugim człowiekiem.
Żyjący w wirtualnym świecie, nastawiony na kult piękna i szeroko pojmowaną konsumpcję. Jaki jest dziś? Dokąd zmierza? Co z naszym humanizmem, gdzie jest miejsce dla chorych, słabych, wykluczonych, czy odmiennych? To pytania bardzo ważne dla wszystkich pokoleń. Artyści jak papierek lakmusowy potrafią wskazać zmiany zachodzące w społeczeństwie, zasygnalizować niebezpieczeństwa i lęki. Obecna sytuacja pandemii, konflikty społeczne, narastająca frustracja wpływają na kondycję człowieka.
Takie wystawy łączą pokolenia twórców jak i odbiorców, ukazują rolę sztuki w kształtowaniu poglądów społecznych, są istotnym czynnikiem dyskursu publicznego.
Tomasz Jędrzejewski - kurator

Artyści biorący udział w wystawie:
Robert Andre,
Wojciech Beszterda,
Emilia Bogucka,
Jarosław Bogucki ,
Joanna Buczak,
Tomasz Jędrzejewski,
Andrzej Kołodziejczyk,
Roman Kosmala,
Wiesław Koronowski,
Rafał Kotwis,
Włodzimierz Kowaliński,
Maciej Kuszela,
Agnieszka Lisiak „Skórka“,
Maciej Mańkowski,
Danuta Mączak ,
Zdzisław Orłowski,
Barbara Pilch,
Anna Sarnecka,
Norbert Sarnecki,
Piotr Spek,
Leszek Szurkowski,
Karol Szymkowiak,
Krzysztof Ślachciak,
Piotr Wełniak,
Szymon Zwoliński.

 Dołącz do wydarzenia na Facebooku

Galeria „Kwarantanna”, Głuchołazy / Podlesie 85A
Współrzędne: 50.2768317N, 17.3449828E
Otwarcie: 14 czerwca 2020, ekspozycja do 25 czerwca 2020
Galerię stworzył i prowadzi: Marek Synowiecki  

„W trawie”  to senne wspomnienia z czasów dzieciństwa, gdzie poznawanie świata odbywało się na podwórkach, w mikroświecie który nas otaczał. Przechowywane w pamięci obrazy czasem ewoluują i filtrują się poprzez poznanie nowych doznań i bodźców zewnętrznych. Odbieramy je teraz nieco inaczej, ale nadal są dzieckiem, tyle że w ciele dorosłej osoby. Ciągle silne i bardziej kolorowe od filmów ORWO. Życie zatacza koło patrząc na własnego syna, który odkrywa swój osobisty mikroświat w trawie. Nieodgadniona Różyczka z filmu Orsona Wellesa to właśnie duch wspomnień, który siedzi w głowie do końca. Sławomir Mielnik

Sławek Mielnik (1980). Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Gdańsku na kierunku Fotografia oraz Fotografię na Wydziale Operatorskim w Szkole Filmowej w Łodzi. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików.
Na co dzień pracuje jako freelancer. Jako fotoreporter w latach 1999-2003 pracował dla Gazety Wyborczej w Opolu, 2003-2018 w Nowej Trybuny Opolskiej. Współpracuje także z Rzeczpospolitą.
Autor kilku wystaw o tematyce fotografii camera obscura. Otrzymał Grand Prix w konkursie fotografii otworkowej. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach w Polsce jak i za granicą. Laureat międzynarodowych konkursów m.in. w Tokyo, Londynie, Moskwie, Los Angeles, Wrocławiu, Warszawie, Bydgoszczy. Najchętniej fotografuje ludzi. Jest współzałożycielem Fundacji 2.8 oraz współorganizatorem Opolskiego Festiwalu Fotografii. Więcej na stronie autorskiej.

O Galerii „Kwarantanna” można dowiedzieć się więcej z materiału Kuriera Opolskiego,
wyemitowanego przez TVP3 Opole:

MuFo - Muzeum Historii Fotografii im. Walerego Rzewuskiego w Krakowie
Drugi webinar: „Muzeum Fotografii – co to znaczy?”  poprowadzadzi Marek Janczyk
Wystawa plenerowa studentów ASP „To nie tak!”  w ogrodzie Strzelnicy
Webinar we wtorek 30 czerwca 2020 o godz. 18:00 - obowiązuje zgłoszenie…
Wernisaż wystawy także 30 czerwca o godz. 18:00, ekspozycja do 31 lipca 2020 

WEBINAR MUZEUM FOTOGRAFII W KRAKOWIE
Prowadzenie: Marek Janczyk
Wtorek 30 czerwca 2020 r., godz. 18.00
Muzeum Fotografii – co to znaczy?
Cele główne funkcjonowania Muzeum Fotografii w Krakowie wyznaczają kluczowe dokumenty, jak: strategia kolekcjonerska, badawcza oraz założenia polityki działań edukacyjnych. Chociaż zostały one udostępnione przez MuFo można odnieść wrażenie, że wciąż stosunkowo niewielu widzów znajduje czas, by się z nimi zapoznać. Chciałoby się powiedzieć – niestety, ponieważ w tych przejrzyście sformułowanych tekstach znaleźć można informacje odnoszące się nie tylko do zasad funkcjonowania muzeum, ale także szerokiej problematyki dotyczącej fotografii. Przywołanie ich najważniejszych tez pozwoli na podjęcie refleksji nad realizacją celów stojących przed muzeum związanych z zastosowaniem kryteriów kolekcjonowania i pracy nad zbiorami w codziennej praktyce. Zaskoczenie może budzić rozległość i nieoczywistość problematyki dotyczącej tych zagadnień. Fotografie okazują się bowiem wyjątkowymi artefaktami, w sposób złożony korespondującymi z rzeczywistością, dzięki czemu powstaje inrygująca relacja łącząca obiektywizm mechanicznej rejestracji z subiektywnością wyborów odzwierciedlających intencje i wrażliwość autora.

Marek Janczyk– historyk sztuki, absolwent UJ. Pracuje w Muzeum Fotografii w Krakowie.
Kurator wystaw i projektów, autor publikacji poświęconych dawnej i współczesnej fotografii.
Należy do Stowarzyszenia Historyków Fotografii.

Muzeum – jak to działa?
Przedstawiamy nowy (i zarazem pierwszy!) cykl webinarów MuFo, w którym chcemy się dzielić naszą wiedzą, doświadczeniem oraz muzealną pasją. Od kilku lat nasze Muzeum przechodzi dynamiczne zmiany, a już w tym roku (jesienią!) otworzymy nasz pięknie wyremontowany oddział przy ul. Józefitów 16.
W MuFo Józefitów zaprosimy do nowocześnie wyposażonych magazynów i pracowni. Będzie można zapoznać się tam z pracą inwentaryzatorów, konserwatorów czy kustoszy. Ale zanim to nastąpi, spotkajmy się online! Cykl webinarów MuFo „Muzeum – jak to działa?" jest delikatnym przedsmakiem nowego programu Muzeum Fotografii w Krakowie, nad którym właśnie pracujemy.
W czerwcu zaplanowaliśmy dwa spotkania w sieci. Za nami już pierwsze z nich, poświęcone życiu muzealiów, które poprowadził Pełnomocnik Dyrektora MuFo ds. Zarządzania Zbiorami – dr Janusz Czop. Tym razem spotkamy się z kustoszem Działu Fotografii i Technik Fotograficznych, Markiem Janczykiem, by porozmawiać o zbiorach fotografii MuFo. Aby dołączyć do wydarzenia ZAPISZ SIĘ TUTAJ 

WYSTAWA „TO NIE TAK!”
Wystawa plenerowa w ogrodzie Strzelnicy na Woli Justowskiej, ul. Królowej Jadwigi 220, Kraków
Otwarcie wystawy 30 czerwca 2020 w godz. 18:00 - 20:00
Czas trwania wystawy: 1.07.2020 - 31.07.2020
Wystawa plenerowa „To nie tak!” jest efektem współpracy Muzeum Fotografii w Krakowie i III Pracowni Interdyscyplinarnej Wydziału Malarstwa krakowskiej ASP, która miała miejsce w roku akademickim 2019/2020 - roku pokazującym, że nic nie jest takie, jak mogłoby się wydawać.
W wystawie biorą udział: Katarzyna Homoncik, Michał Iwański, Fryderyk Kądziela, Milena Kołodziej, Karolina Korecka, Lena Kowacz, Joanna Makowska, Michał Myszkowski, Adam Nehring, Katarzyna Partyka-Smalcerz, Irmina Raczek, Natalia Różycka, Weronika Świętek.  
Zespół pedagogiczno-kuratorski: Bogusław Bachorczyk (ASP) Monika Kozień (MuFo)
Radosław Szlęzak (ASP) Współpraca: Marta Miskowiec (MuFo)
Kwestie bezpieczeństwa: inauguracja wystawy odbędzie się na terenie ogrodu. Ze względów bezpieczeństwa prosimy o zachowanie odpowiedniej odległości oraz o nie dotykanie obiektów.

Początkowym celem tegorocznej edycji programu „Laboratorium MuFo” przeprowadzanej wspólnie
z III Pracownią Interdyscyplinarną Wydziału Malarstwa krakowskiej ASP miał być eksperyment na żywej tkance Muzeum Fotografii. Studenci mieli przyglądać się krytycznie naszej instytucji, proponowanej przez nas ofercie, temu jak myślimy o fotografii i szerzej o wizualności, a następnie zmaterializować swoje refleksje w formie wystawy plenerowej w przestrzeni ogrodu otaczającego dawną Strzelnicę na Woli Justowskiej. Gdy w październiku 2019 roku przystępowaliśmy do pracy nikt z nas nie przewidywał, że już wkrótce wszyscy zostaniemy włączeni w eksperyment o zupełnie innej skali, który nie tylko przewartościuje zasady działania instytucji muzealnej, ale zmusi do zrewidowania myślenia o funkcjonowaniu cywilizacji jako takiej. Tej wiosny, jakże innej od wcześniejszych, nagle zostały wyłączone właściwie wszystkie mechanizmy, które do tej pory wydawały nam się immanentnie związane z naturą człowieka, wśród nich te najważniejsze – relacje międzyludzkie i możliwość swobodnego przemieszczania się, zamiast tego wszyscy skazani zostaliśmy na izolację i unieruchomienie. Co zrobić w czasach pandemii z interaktywnością i partycypacją – kluczowymi strategiami sztuki współczesnej i nowego muzealnictwa? Ważne pytanie, ale czym jest w obliczu wszechobecnego braku poczucia bezpieczeństwa? W 2020 roku mieliśmy (możliwe, że optymistyczne zastosowanie czasu przeszłego jest przedwczesne) jedyną w swoim rodzaju możliwość doświadczenia na własnej skórze, czym jest z jednej strony ponowoczesna niedookreśloność
i z drugiej hybrydowa wojna z nie do końca określonym wrogiem. Czy i tym razem płynność interpretacyjna zjawisk, brak konkretnych definicji, fragmentaryczność wiedzy wywołała u nas ekscytację podróżą w nieznane czy raczej strach, poczucie bezsilności i niezgodę na taki świat? Odpowiedzi poszukajmy w pracach studentów krakowskiej ASP prezentowanej na wystawie „To nie tak”.
Monika Kozień (MuFo)

Niewidoczny wirus zamyka granice, instytucje, szkoły, nosimy maski, rękawiczki, zachowujemy odległości. Pierwszy raz może od czasów dzieciństwa, nie musimy się śpieszyć, zauważamy że banalny jeszcze do niedawna widok z okna wcale nie jest taki zwykły a bezruch i pustka w obrazach E. Hopfera nabierają nowego znaczenia. Z jednej strony izolacja, zamknięcie, a z drugiej odzyskiwanie utraconych relacji i bolesna odsłona świata konsumpcji. Okazało się, że można zupełnie bez tego funkcjonować.
Życie on-line, korekty on-line, sztuka on-line, świat nie znosi pustki. Muzeum, Akademia, kuratorki, prowadzący, nauczyciel, studentki, spotkanie, poznanie, proces wtajemniczania, wymiana, metoda, delikatny instrument, który budowaliśmy został zdmuchnięty przez epidemię.
W poprzednim roku współpracowaliśmy z fundacją Zofii Rydet przy naszym rocznym zadaniu Archiwum, w tym roku MuFo zaprosiło III Pracownię Interdyscyplinarną, którą prowadzę razem z Radosławem Szlęzakiem, do współpracy. Ta roczna zażyłość między Muzeum a Akademią polegała na poznaniu zbiorów, specyfiki miejsca, oglądaniu prac, wspólnych korektach oraz wykładach.
Proces ten był dobrym polem do obserwowania przenikania się przestrzeni fotografii nie tylko z innymi sztukami wizualnymi, ale i z naturą. Muzeum zaproponowało umieszczenie prac w przestrzeni ogrodu. W trakcie naszych spotkań ustalił się też temat poszukiwań, który dotyczył instrumentów optycznych. Zarówno dla współpracujących kuratorek, jak i grupy studentów i studentek z III Pracowni Interdyscyplinarnej było to wyjście i poznanie nowego obszaru, cenne ze względu na obce oko i nowe idee. Ważny jest tu też lokalny krakowski kontekst tutejszych zakładów fotograficznych i bogatych zbiorów, które Muzeum posiada.
Bogusław Bachorczyk (ASP)

Galeria Fotografii B&B, Miejski Dom Kultury Włókniarzy, ul. 1 Maja 12 Bielsko-Biała
Wernisaż i spotkanie z autorami w piątek 3 lipca o godz. 18:00, ekspozycja do 31 lipca 2020
Galerię prowadzi: Inez Baturo [295. wystawa]
Patronat: Fundacja Centrum Fotografii, Okręg Górski ZPAF 

Fotografia węgierska:
Arion Gabor Kudasz - „Wielka depresja”
Adam Urbán - „Cyrk”
Tamás Urbán -„Ambulans"

Współistnienie, to polsko - węgierskie spotkania fotograficzne, łączące wybitnych węgierskich fotografików z polskim odbiorcą. Jednym z rezultatów jest niniejsza wystawa fotograficzna.
Partnerem wystawy jest Instytut Współpracy Polsko-Węgierskiej im. Wacława Felczaka.
Organizator - Fundacja Centrum Fotografii.

GABOR ARION KUDASZ
Urodzony w 1978 roku. Fotograf, profesor Moholy-Nagy University of Art and Design w Budapeszcie.
Prace Ariona charakteryzują się łączeniem elementów fotografii kreacyjnej i dokumentu. Wynika to z silnego przekonania, że motywacja artysty do mówienia prawdy legitymizuje jego działania a manipulacja jest niezbędna aby dotrzeć do prawdy zawartej w obrazie.
Jest zdobywcą wielu nagród i stypendiów. Między innymi nagrodą Balogh Rudolf Hungarian Republic w 2013, Robert Capa Grand Prize w 2015, stypendium Węgierskiej Akademii Nauk w 2018. Arion prowadzi warsztaty, organizuje wystawy i regularnie publikuje książki artystyczne w kolekcjonerskich edycjach. Jest ojcem trójki dzieci. Począwszy od 2000 roku Arion bada różne tematy związane z człowiekiem w przestrzeni. Fotografuje krajobrazy związane z przestrzenią miasta, kwestiami środowiskowymi i turyzmem. W 2010 roku po przeżyciu rodzinnej tragedii prace Ariona zaczęły ogniskować się wokół historii prywatnych i pracy pamięci. Od tego czasu zmieniło się jego podejście do fotografii dokumentalnej. Obecnie, w centrum jego praktyki artystycznej znajduje się relacja między człowiekiem a technologią. W swoich pracach bada motywacje jednostek do działań w ramach większych struktur społecznych. Więcej na stronie autorskiej. 

ADAM URBÁN
Fotograf niezależny. Pracował dla różnych agencji jako fotograf mody, reklamy i fotograf portretowy. Ostatnio pracuje nad seriami dokumentalnymi i fotoreportażowymi.
Wielokrotnie nagradzany m.in. w ramach Hungarian Press Photo w kilku kategoriach.
Prezentował swoje prace na wystawach indywidualnych i w profesjonalnych publikacjach.
Jest członkiem Stowarzyszenia Fotografów Węgierskich i kolektywu artystycznego RANDOM.
W roku 2019 był gościem FotoArtFestivalu. Więcej na stronie autorskiej. 

TAMÁS URBÁN
Urodzony w 1945 roku. Studiował w Szkole dziennikarskiej w MÚOSZ (Krajowe Stowarzyszenie Węgierskich Dziennikarzy). W roku 1976 był jednym z założycieli Studia Młodych Fotografów.
Od 1990 pracował dla magazynu Stern w Hamburgu.
Przez około dwadzieścia lat żył i pracował wśród młodzieży, co dało mu możliwość poznania problemów młodego pokolenia, które nigdy do tej pory nie były pokazane w mediach. Był jednym z niewielu, którzypotrafili pokazać negatywne aspekty reżimu i społeczeństwa, nawet w czasach socjalizmu.
W tym okresie stworzył cykl zdjęć poświęcony aborcji, więzieniom i poprawczakom dla młodzieży, scenom zabójstw i wypadków, ratownikom, prostytutkom i ogólnie wszystkim tym, którzy żyją na peryferiach społeczeństwa. W roku 2019 był gościem FotoArtFestivalu.
Więcej na stronie. 

Młodzieżowy Dom Kultury - Fort 49 „Krzesławice”, Oś. Na Stoku 27b, Kraków
Czas trwania ekspozycji: 26 czerwca – 4 września 2020
Wystawę można też oglądać onine na filmie opublikowanym na YouTube 

Zabawki
Wszyscy wiemy z czasów dzieciństwa – z baśni i filmów, a może i z własnego doświadczenia – że zabawki mają swój własny świat, który jest dla nas niedostępny i w naszej obecności natychmiast zastyga jak stopklatka z filmu. Jako poważni, dorośli ludzie wiemy również jednak, że to fikcja i w „prawdziwym życiu” nie będziemy przecież szukać owych stopklatek... A jeśli one same nas znajdą?
Albert Einstein, symbol genialnego naukowca, mawiał, że Wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy. A dlaczego? Bo wiedza zaprowadzi cię jedynie z punktu A do punktu B, zaś wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. Wyrażał również pogląd, że Istnieją dwie drogi, aby przeżyć życie. Jednak to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko.
W świecie nauki i w świecie sztuki często słyszy się radę – i to od najwybitnieszych przedstawicieli – by zachować dziecięcy sposób patrzenia na świat. Sposób może pozornie nieco naiwny i niepoważny, a jednak pozwalający dostrzec to, czego „poważne” spojrzenie by nie dostrzegło – a nawet gdyby, to „poważny” umysł by się tym nie zajmował. Dla dziecięco świeżego umysłu wszystko jest ciekawe, zadziwiające, możliwe i warte uwagi. I może prowadzić do zupełnie poważnych, „dorosłych” konsekwencji.
Konkretny przykład inny niż Einstein? Nie trzeba go nawet specjalnie szukać, wystarczy pozostać niedaleko Einsteina. Otóż inny wybitny fizyk-noblista, Richard Feynman, już będąc profesorem poczuł się wypalony i bez pomysłów na dalsze prace. Czekając na powrót twórczej formy, postanowił niezobowiązująco „bawić się” fizyką. Będąc w uczelnianej kafeterii zauważył rzucony talerz, który lecąc obracał się i miał tzw. bicie podłużne. Zaczął analizować jego ruch – i tak krok za krokiem przeszedł na ruch elektronów w atomach... Jak sam opowiada [*], elektrodynamika kwantowa, czyli ta cała sprawa, za którą dostałem Nobla, wzięła się z dłubaniny nad wzorem opisującym ruch wirującego talerza.
A w sztuce? Właściwie każdego wybitnego artystę cechuje własne nieskrępowane spojrzenie na świat i indywidualny sposób jego wyrażenia, niezależy od tego, co myślą o tym inni.
Zatem śmiało powróćmy do dziecięcej swobody obserwacji i skojarzeń. Może nie dostaniemy za nie Nagrody Nobla, ale przynajmniej będziemy radośniejsi – i może uda się nam sprawić, że inni też staną się bardziej radośni?
Zapraszam do obejrzenia prac, a potem spojrzenia na swoje własne otoczenie oczami być może zapomnianej wyobraźni.
Piotr Bieniek
                                            [*] Richard P. Feynman „Pan raczy żartować, panie Feynman!”,
                                                 Wydawnictwo Znak, Kraków 1996 (tłum. Tomasz Bieroń)

Piotr Bieniek– artysta fotografik, członek rzeczywisty ZPAF w Okręgu Świętokrzyskim oraz Fotoklubu RP, posiada tytuł AFIAP. Nauczyciel fotografii, egzaminator OKE w zawodzie fototechnik.
Jako pracownik naukowy Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie prowadzi m.in. dwa cykle wykładów ogólnouczelnianych o tematyce fotograficznej oraz zajęcia popularyzujące fotografię. Absolwent AGH, doktor nauk chemicznych.
Jak pisze: W fotografii interesuje mnie forma i sens obrazu niezależnie od tego, do jakiego gatunku on należy. Fotografuję to, co wydaje mi się interesujące tematycznie lub wizualnie. W konsekwencji tematyka moich fotografii jest zróżnicowana. Jednak szczególnie zaciekawiło mnie podobieństwo form i znaczeń w różnych skalach i kontekstach.
Autor kilkunastu wystaw indywidualnych. Współautor licznych wystaw zbiorowych. Wiele jego prac uczestniczyło w międzynarodowych salonach pod patronatem FIAP i PSA, zdobywał również nagrody i wyróżnienia w prestiżowych międzynarodowych konkursach Px3 (Prix de la Photographie, Paris), London International Creative Competition, International Photography Awards, Moscow International Foto Awards.

Dołącz do wydarzenia na Facebooku.  Film prezentujący wystawę, opublikowany na YouTube:

Galeria Za Szafą - Dolnośląski Okręg ZPAF, ul. św. Marcina 4, Wrocław
Ekspozycja od 2 lipca do 2 sierpnia 2020, finisaż we wtorek 28 lipca o godz. 18:00
Galeria czynna od poniedziałku do piątku w godz. 11:00 – 19:00, w weekendy do 16:00 

Halina Morcinek wykonała zestaw fotografii pt. Pinhole 1:1  w technice tradycyjnej, za pomocą wielkoformatowej kamery otworkowej tzw. bezobiektywowej. Skopiowała je stykowo 1:1 (8x10”). Wystawę Pinhole 1:1 poświęciła pamięci wybitnym fotografikom Ewy Andrzejewskiej i swojego wykładowcy z WSF w Jeleniej Górze Wojciecha Zawadzkiego. Prezentowany zestaw fotografii, oparty na estetyce fotografii otworkowej, powstał podczas podróży zagranicznych. Nie szerokość geograficzna odgrywa tu jednak rolę, ale fascynacja chwilą, nastrojem, grą światła. Niezaprzeczalny urok tych obrazów emanuje niebywałą intensywnością tajemniczego nastroju. To fotograficzna narracja o miejscach w szczególny sposób połączonych z odczuciami jej autorki. To pamięć autentycznych emocji. Halina Morcinek nieustannie odkrywa świat, postrzega go w taki sposób, jakby objawiał się ciągle po raz pierwszy. To codzienna rzeczywistość inspiruje ją do działań twórczych. Poprzez fotografię kreuje własną jej wizję, przekształcając w intrygującą opowieść o chwilach doznanych. Wyznacza sobie nowe cele, aby widzieć mocniej, silniej, a więc widzieć rzeczy, które nie są dostrzegane i bezwiednie pomijane. W ten sposób chce rejestrować ślad trwania między rzeczywistością a wyobraźnią. Obrazy Haliny Morcinek uchwycone dla siebie i innych jak drogocenny skarb, są manifestacją pewnego intelektualnego ładu i próbą wprowadzenia porządku w otaczającą przestrzeń.
Barbara Górniak

Halina Morcinek— absolwentka Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików w Okręgu Śląskim. Członek WBK Werkkreis Bildender Künstler przy Forum Kunst & Architektur w Essen. Współzalożycielka i animatorka Grupy 999. Związana z nurtem tzw. fotografii czystej. Interesuje ją aspekt dokumentalny fotografii w szerokim znaczeniu: od rejestracji stanów faktycznych aż do kreacji. Zajmuje się zapisem sytuacji chwilowych, wizualnie efemerycznych, nieistniejących obiektywnie, przywołanych do istnienia poprzez fotografię i dla fotografii.
Ważniejsze wystawy indywidualne: Sen, nie sen (1997), Miejsca niczyje (2005), Autoportret (2008), Współczesna Arka Noego (2014), Pinhole 1:1 (2018). Uczestniczy w wystawach zbiorowych Okręgu Śląskiego ZPAF, Jeleniogórskiego Centrum Kultury oraz w wystawach towarzyszących Biennale Fotografii Górskiej, Kontakty c.d. BWA w Jeleniej Górze, Grupy 999, Grupy WBK w Essen.

Galeria Fotografii Ratusz w Zamościu, Rynek Wielki 13
Organizator: Zamojskie Towarzystwo Fotograficzne
Wernisaż wystawy w piątek 10 lipca o godz. 17:00, ekspozycja do 6 sierpnia 2020
zorganizowano dzięki wsparciu finansowemu miasta Zamość

Ewa Andrzejewska urodziła się 28 stycznia 1959 r. Absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Wyższego Studium Fotografii w Warszawie. Od 1996 roku należała do Związku Polskich Artystów Fotografików (nr leg. 719). Zawodu fotografa uczyła się w zakładzie Zenona Auksztulewicza w Zgorzelcu. W 1983 podjęła pracę w Domu Kultury w Zgorzelcu, jako instruktor fotografii. Prowadziła klub fotograficzny „Nadir”. W 1990 przeprowadziła się do Jeleniej Góry i jako instruktor fotografii rozpoczęła pracę w Wojewódzkim Domu Kultury w Jeleniej Górze (późniejszym Regionalnym Centrum Kultury i od 2002 roku Jeleniogórskim Centrum Kultury). Wraz z Wojciechem Zawadzkim, który pracował w Jeleniogórskim Domu Kultury na równoległym stanowisku instruktora fotografii, zajmowała się organizacją Biennale Fotografii Górskiej w Jeleniej Górze (od VII do XIX edycji), z towarzyszącymi mu plenerami górskimi w Karkonoszach, Górach Stołowych i Rudawach Janowickich. Była również współorganizatorką Jeleniogórskiej Wszechnicy Fotograficznej oraz wystaw fotografii w Galerii „Korytarz” przy JCK w Jeleniej Górze. Wspólnie z Wojtkiem Zawadzkim zajmowała się organizacją Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze, przekształconego następnie w Jeleniogórską Szkołę Fotografii.
W fotografii interesował ją szeroko pojęty krajobraz. Fotografie górskie wykonywała w Karkonoszach, Rudawach Janowickich, Górach Stołowych, Pieninach i Tatrach. Ważne miejsce w jej twórczości zajmował również krajobraz miejski. Wiele jej fotografii powstało w Jeleniej Górze i jej najbliższych okolicach. W Maciejowcu wykonała cykl fotografii w parku, z kaplicą i pałacem. Jako stypendystka Ministra Kultury i Sztuki wykonała wiele fotografii z okolic Jeleniej Góry: Kromnowa, Lubawki, Kilkanaście jej fotografii powstało poza Jelenia Górą, m. in. w Warszawie i Krakowie (cykl z Kazimierza), a z bardziej egzotycznych – na greckiej wyspie Santorini. Fotografowała naturę: trawy, paprocie, drzewa.
Ważną częścią jej pracy artystycznej była działalność portretowa. W latach 90. we współpracy z etnologiem Henrykiem Duminem, zrealizowała fotograficzny cykl pt.: „Artyści wiejscy”, z portretami artystów ludowych. 100 fotografii tego zestawu znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu. W garażu przy ul. Daszyńskiego zorganizowała studio portretowe, które nazwała imieniem Witkacego. Wykonała w nim wiele portretów osób, z którymi była zaprzyjaźniona. Przez całe życie wykonywała również autoportrety.
Fotografie wykonywała wyłącznie tradycyjną metodą, za pomocą kamer wielkoformatowych – Icą o formacie kliszy 9x12 cm lub Toyo o formacie 4x5 cali. Fotografie z negatywów wykonywała na papierze fotograficznym w ciemni; odbitki tonowała. Prezentowała zarówno styki jak i powiększenia. Od 1989 roku zrealizowała wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, brała udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych, uczestniczyła w najważniejszych wystawach polskiej fotografii krajowych i zagranicznych.
Zmarła 21 sierpnia 2017 roku.

Wojciech Zawadzki urodził się 24 czerwca 1950 r. we Wrocławiu. Jak opowiadał z właściwym sobie poczuciem humoru, o wybranej drodze życia zadecydowała wygrana lornetka w konkursie fotograficznym czasopisma „Światowid”. Od tego momentu fotografia była najważniejszą dziedziną jego działalności. Studiował geografię. W latach 1973 – 1984 pracował w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych jako laborant i fotochemik.
Zainteresowania fotografią rozwijał we Wrocławiu, w Dolnośląskim Towarzystwie Fotograficznym oraz w Galerii Foto-Medium–Art. we Wrocławiu, kierowanej przez Jerzego Olka. Uprawiał fotografię od lat 70. i wywarł duży wpływ na ukonstytuowanie się nurtu „fotografii elementarnej” oraz „fotografii czystej”. W latach osiemdziesiątych internowany za działalność opozycyjną. W 1991 roku wstąpił do ZPAF (nr leg. 667). Przez kilka kadencji był kierownikiem Karkonoskiego Oddziału Okręgu Dolnośląskiego ZPAF.
Jeszcze jako mieszkaniec Wrocławia często bywał w Karkonoszach. Uczestniczył w plenerach w Domku Myśliwskim, we wszechnicach Jeleniogórskiego Towarzystwa Fotograficznego, był jednym z autorów wystawy „Karkonosze wielorakie” pokazanej w 1978 roku w Muzeum Okręgowym w Jeleniej Górze.
W 1984 przeprowadził się do Jeleniej Góry i zatrudnił jako instruktor fotografii w Wojewódzkim Domu Kultury w Jeleniej Górze, przekształconym następnie w Regionalne Centrum Kultury i od 2002 w Jeleniogórskie Centrum Kultury. Jako instruktor fotografii zajmował się organizowaniem Biennale Fotografii Górskiej od 1986 do 2016 roku (od IV do XIX edycji) oraz towarzyszących Biennale wystaw, plenerów w górach (najczęściej w Samotni, ale także w Wojkowie, Kliczkowie, Jagniątkowie, Maciejowcu, Karłowie, na Szrenicy, Odrodzeniu, w Strzesze Akademickiej i w Trzcińsku). Przez 25 lat kierował programem wystaw Galerii „Korytarz” JCK, którą założył w 1989 roku. Pierwszą wystawą inauguracyjną działalności Galerii „Korytarz” była prezentacja fotografii Ewy Andrzejewskiej. Jedną z wystaw rozpoczynających 25 lecie Galerii w 2016 roku była również wystawa Ewy Andrzejewskiej. Wojciech Zawadzki pisał prawie wszystkie teksty do katalogów wystaw Galerii Korytarz, zajmował się opracowaniem graficznym i wydawaniem katalogów galerii. Zajmował się również organizacją i prowadzeniem Wszechnicy Fotograficznej. Od 1990 roku w działalności fotograficznej i edukacyjnej współpracował z Ewą Andrzejewską, która w tym roku rozpoczęła pracę na równoległym stanowisku instruktora fotografii w Wojewódzkim Domu Kultury. Wojciech Zawadzki skupiał wokół siebie grupę ludzi zajmujących się fotografią, która w niedługim czasie została przez krytyków określona jako „jeleniogórska szkoła fotografii”. Był autorem wielu wystaw indywidualnych, od końca lat siedemdziesiątych uczestniczył w najważniejszych wystawach polskiej fotografii w kraju i za granicą.
Zmarł po ciężkiej chorobie 22 czerwca 2017 roku w Jeleniej Górze po ciężkiej chorobie.

IV Międzynarodowe Biennale Fotografii DEFINICJA PRZESTRZENI / SPACE DEFINITION 2020
Organizator konkursu: Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach, ul. Kapitulna 2, Kielce 
Współorganizator: Urząd Miasta Kielce
Termin przyjmowania zgłoszeń: 30 września 2020 

IV Międzynarodowe Biennale Fotografii DEFINICJA PRZESTRZENI / SPACE – DEFINITION 2020  nawiązuje do idei i tradycji fotografii krajobrazowej Kieleckiej Szkoły Krajobrazu, lecz – uwzględniając gwałtowność zmian nowoczesnego świata – poszerza zakres tematyczny prac również o inne, poza naturą, przestrzenie, w których funkcjonuje współczesny człowiek: miejską, industrialną oraz prywatną – osobistą.
Celem Organizatorów jest integracja tych artystów fotografików, którzy w swojej twórczości podejmują próby twórczego zdefiniowania takich przestrzeni, oraz szeroka konfrontacja ich dzieł na wystawie pokonkursowej i w wydawnictwie jej towarzyszącym. Międzynarodowy wymiar Biennale ma na celu pokazanie obrazów świata przefiltrowanego poprzez indywidualne spojrzenia twórców z różnych kręgów kulturowych.
W obszarze zdecydowanie fotograficznego charakteru Biennale stworzyliśmy również kategorię video art
– dla tych, którzy pełniej wypowiadają się poprzez ruchome obrazy.
Naszym celem jest wspólne stworzenie panoramy przenikających się krajobrazów natury i kultury, określających przestrzeń naszej współczesnej rzeczywistości – tej, w której wspólnie żyjemy– zaznacza kurator – Stanisława Zacharko-Łagowska – dyrektor BWA w Kielcach.

Nagrody:
Nagroda I – Nagroda Prezydenta Miasta Kielce – 5.000 PLN (lub równowartość w €)
Nagroda II – BWA w Kielcach – 2000 PLN (lub równowartość w €)
Nagroda III – Wodociągów Kieleckich – 1500 PLN (lub równowartość w €)
Nagroda BWA w Kielcach w kategorii video – 1500 PLN (lub równowartość w €)
Nagroda specjalna Fundacji im. Kieleckiej Szkoły Krajobrazu – 2000 zł (lub równowartość w €)
– za fotografię polskiego krajobrazu
5 wyróżnień – medali Definicja Przestrzeni / Space Definition

Jury:
➤ przewodniczący – Tomasz Tomaszewski– artysta fotografik, doktor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, agencji Visum Archiv w Hamburgu, agencji National Geographic Creative w Waszyngtonie oraz American Society of Media Photographers
➤ Stanisława Zacharko-Łagowska– historyk sztuki, krytyk sztuki, artystka fotografik, członek Rady Artystycznej ZPAF, dyrektor BWA w Kielcach.

Konkurs ma charakter otwarty.
Prace można zgłaszać w dwóch kategoriach:
• fotografia (maksymalnie 4 zdjęcia),
• video art (maksymalnie 4 filmy; czas trwania filmu do 3 minut).
Prace należy dostarczyć w formie elektronicznej.
Opłata za udział w konkursie wynosi 60 zł.
Termin przyjmowania zgłoszeń upływa w 30 września 2020 roku.
Wernisaż wystawy w Galerii Górnej BWA w Kielcach i wręczenie nagród w piątek 6 listopada 2020, wystawa będzie czynna do 27 listopada.
Pełny regulamin Biennale oraz niezbędne dokumenty są do pobrania na stronie
Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach:

kliknij poniżej by się zapoznać, pobrać...

Obok przypominamy prace laureatów poprzedniej, III edycji w 2018 roku...

10 lipca 2020 zmarła w wieku 77 lat nasza Koleżanka z Okręgu Warszawskiego,
od 2001 roku członek Związku Polskich Artystów Fotografików
Absolwentka Wydziału Operatorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi, całe swoje zawodowe życie
była przede wszystkim autorką fotosów do ponad stu najwybitniejszych filmów polskich… 

Renata Pajchel była członkinią Stowarzyszenia Filmowców Polskich
i z jego strony pozwalamy sobie zacytować wspomnienie:

Znali ją wszyscy. W charakterystycznych okularach z grubymi oprawkami, zasłaniającymi pół twarzy, z młodzieńczą fryzurą. Krucha i drobna, wzbudzała powszechny respekt na planach filmowych i poza nimi. Była absolwentką Wydziału Operatorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi. Dyplom zrobiła w 1967 roku. Można śmiało nazwać ją współtwórczynią polskiego fotosu filmowego. Wykonała je do ponad stu filmów polskich, współpracowała m.in. z Krzysztofem Zanussim, Januszem Majewskim, Edwardem Żebrowskim, Januszem Zaorskim, Radosławem Piwowarskim i Witoldem Adamkiem. Wiele lat pracowała z Andrzejem Wajdą. W zeszłym roku ukazał się album z jej zdjęciami „Fotosy: Renata Pajchel”.  W Łodzi w trakcie Forum Kina Europejskiego Cinergia odbyła się wystawa „Werki. Wajda. Renata Pajchel”. Piękne zdjęcie autorstwa Rafała Pawłowskiego pochodzi właśnie z zeszłorocznej Cinergii, z wernisażu poświęconej jej wystawy, zorganizowanej przez Stowarzyszenie Filmowe KinoArt i Krystynę Zamysłowską. „Miałem możliwość poznać wtedy panią Renatę, której nazwisko przy fotosach filmowych towarzyszyło mi praktycznie od dziecka. Pani Renata w te festiwalowe dni była pełna energii, roztaczała wokół siebie wspaniałą aurę życzliwości i klasy, a wspomnienia z pracy budziły nasz powszechny zachwyt“ - napisał Krzysztof Spór, organizator Cinergii. „Czyż można bowiem sobie wyobrazić osobę bardziej predestynowaną do tego, by nazwać ją królową fotosistek, fotograficznym autorytetem, niezaprzeczalną mistrzynią fachu, która zawód dokumentalizująco-promocyjny wyniosła na wyżyny sztuki? Czy można sobie wyobrazić kogoś równie odpowiedniego na bohaterkę książki jak Renata Pajchel?“ – napisał Rafał Syska, Dyrektor Narodowego Centrum Kultury Filmowej we wstępie do albumu „Fotosy: Renata Pajchel”.

Darek Kuźma w artykule na temat historii fotosu filmowego nazywa Renatę Pajchel gwiazdą, podkreślając przełomowość zarówno jej sztuki fotograficznej, jak i podejścia do zawodu - Renata Pajchel wybrała bowiem zawód ten świadomie i z pasją. „Jej wyjątkowość polegała z jednej strony na doskonałym zrozumieniu możliwości coraz bardziej mobilnego sprzętu fotograficznego, a z drugiej na pionierskim wykonywaniu fotosów aparatem w dźwiękoszczelnej obudowie. Ta wygłuszała (nie w pełni, ale w dużej mierze) odgłosy migawki, z powodu których fotosiści nie mogli dotychczas pracować w trakcie kręcenia ujęć. Renata Pajchel jako pierwsza w Polsce robiła zdjęcia w trakcie prób generalnych i nagrywania scen, chwytając w obiektywie żywe emocje aktorów, ich wrażliwość, uczuciowość, energię. Dokładnie to, czego brakowało w fotosach powstałych poprzez odwzorowywanie scen przy udziale coraz bardziej poirytowanej traconym czasem obsady” - pisze Darek Kuźma. Podkreśla, że wyprzedziła pozostałych fotosistów o kilka długości, ale jej kariera nie polegała jedynie na umiejętnym wykorzystaniu technologii. Pajchel rozumiała filmową materię nie gorzej od reżyserów i operatorów, a jednocześnie potrafiła ujmować ją w szereg nieruchomych obrazów. „Myślała kategoriami reportera szukającego tematu, czytała scenariusze, żyła opowiadanymi w filmach historiami. Jej praca nie przyczyniła się do poprawy statusu fotosisty w branży, jednakże ona sama potrafiła wywalczyć dla siebie szacunek ekip oraz odpowiednią przestrzeń do poszukiwania zdjęć odzwierciedlających najlepiej dany film” - podsumowuje Kuźma

Monika Płusa: „Azjatycka opowieść – Gao”
Hala Koszyki, przestrzeń na poziomie +1, ul. Koszykowa 63, Warszawa
Wernisaż w sobotę 18 lipca o godz. 17:00, ekspozycja do 1 sierpnia 2020 

„Azjatycka opowieść – Gao” 
Najnowszy cykl fotografii powstał w wyniku wyprawy do południowo-wschodniej Azji i składa się z 9 prac wykonanych w technice cyjanotypii. Każda z nich to duchowa podróż do świata wierzeń, tradycji, symboli i bogatej historii tego regionu.  Tajowie uznają numer 9 – inaczej „Gao” za szczęśliwą liczbę, ponieważ brzmi podobnie do słowa „progres” lub „ruch”, co więcej wymawia się ją w ten sam sposób co wyraz ryż – „khao”, który stanowi ich podstawowy składnik pożywienia. Liczba fotografii to również 9, co ma na celu przyniesienie dobrej energii. Miejsca które odwiedziła autorka pokazane są jako puste przestrzenie i budynki o wyjątkowym i mistycznym klimacie. Szczególnie zainteresowały ją dachy o charakterystycznej stożkowej formie, symbolizujące złożone do modlitwy ręce. Ten bliski kontakt z bogiem podkreśla duchowość azjatyckiej architektury. Dachy na fotografiach są jedynie fragmentami zamiast całości, aby pobudzić widza do samodzielnego zrekonstruowania w głowie pełnego kompleksu tych baśniowych budowli. 

Cyjanotypia to technika w fotografii powstała pod koniec XIX wieku, wykonywana jest ręcznie dzięki czemu każda odbitka pozostaje unikatowa. Nacisk pędzla, kąt padania promieni światła oraz jego intensywność warunkują końcowy efekt, który niekiedy przypomina też grafikę. Magiczna duchowość Azji to nie tylko szereg wspomnień, ale również zaproszenie do otworzenia swojej duszy na pełną skupienia kontemplację.  

Monika Płusa (ur. 1992) – zajmuje się fotografią analogową i cyfrową oraz technikami szlachetnymi w fotografii: cyjanotypią i emulsją srebrową. Studiowała w Warszawskiej Szkole Fotografii i Warszawskiej Szkole Filmowej. Ukończyła studia magisterskie na wydziale Sztuki Mediów ASP w Warszawie, dyplom u prof. Prażmowskiego oraz prof. Wideryńskiego. Jest autorką dwóch albumów fotograficznych: „Parlament Europejski w obiektywie – Bruksela”, 2015, „Parlament Europejski w obiektywie – Strasburg” 2017. Szeroki obszar jej pracy zajmuje również fotografia modowa, a w tym publikacje w magazynach: PROMO NYC, The Atlas Magazine, BringMe Mag, MITH Magazine, Shuba Mag, ScorpioJin, PRIME, CreatorsMag, Dreamingless, GMARO, GEZNO, The Editorial QC, Varsovie Magazine, Yoko Mag, Archive mag.

Wybrane wystawy prezentujące jej cyjanotypie:
– „Jeunes Artistes” i „Marché des Créateurs „Mamma Mia!” w Galerii Art’Course w Strasburgu we Francji,
    styczeń i maj 2017.
– „Made in Photo #9” w Galerii Enter(PHOTO)tainment na ASP we Wrocławiu w 2016.
– 20-te biennale fotografii w technikach fotograficznych i cyfrowym przetwarzaniu obrazu – REMIS 2015.
– „Pogranicza fotografii” w Oranżerii w Wilanowie w 2015.
– „Otwarta Ząbkowska” w Galerii Uległa, Szuflada Sztuki w Warszawie, kwiecień 2018.
– „Azjatycka opowieść – Gao” w Galerii Sztuka Wyboru, Gdańsk 16.02. – 06.03.2019.
– „Azjatycka opowieść – Gao” w Centrum Praskim Koneser – Skład Sztuki i Rzemiosła Galeria Uległa,
    18.05-18.06.2019.  

Co to jest cyjanotypia?
Cyjanotypia jest techniką szlachetną w fotografii, którą zapoczątkował John Herschel w 1842 roku. Wykorzystuje się w niej światłoczułość soli żelaza, a odbitki charakteryzują się szczególną fakturą oraz odcieniem ciemnego błękitu. Każda z nich jest jedyna w swoim rodzaju, ponieważ emulsja zawierająca cyjan jest nakładana ręcznie w ciemni, a następnie poddana działaniu promieni słonecznych bądź lampy UV. Proces tworzenia fotografii w tej technice trwa około 3-4 dni.

Dołącz do wydarzenia na facebooku

Nowy konkurs organizowany przez Szkołę Fotografii Odklejonej,
Galerię Fotografii Odklejonej i Klub Fotograficzny „Źródło”.
Patronem projektu jest Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski.
Termin przyjmowania prac: 1 września 2020 

Celem Konkursu Fotografii Odklejonej jest popularyzacja sztuki fotograficznej i idei Fotografii Odklejonej jako środka wyrazu artystycznego. Głównymi zadaniami Konkursu są integracja twórców, którzy pragną wyrażać się poprzez Fotografię Odklejoną, jak również popularyzacja ich twórczości.
Organizatorzy Konkursu stawiają sobie za cel rozwój ruchu artystycznego Fotografia Odklejona poprzez integrację środowiska twórczego, wspólne działania artystyczne, wymianę myśli i prezentację dorobku twórczego uczestników ruchu.
Konkurs Fotografii Odklejonej skierowany jest do twórców, którzy pragną dołączyć do ruchu artystycznego Fotografia Odklejona, włączyć się do wspólnych działań artystycznych, dzielić się swoimi poglądami i swoją twórczością, by w ten sposób wpływać aktywnie na rozwój własny, jak i pozostałych członków ruchu.
Konkurs Fotografii Odklejonej ma charakter cykliczny. W kolejnych odsłonach Konkursu uczestnicy prezentują własną interpretację proponowanego tematu Konkursu.
Spośród nadesłanych prac, Jury wyłania najciekawsze, a także laureatów konkursu. Wyróżnione prace prezentowane są w Galerii, by stanowić inspirację i zalążek dyskusji dla uczestników ruchu artystycznego Fotografii Odklejonej.
Informacje na temat kolejnych edycji Konkursu Fotografii Odklejonej znaleźć można na blogu konkursowym, stronie konkursowej, stronie internetowej fotografiaodklejona.pl, na blogu Fotografia Odklejona, a także na stronach mediów społecznościowych organizatorów konkursu - Szkoły Fotografii Odklejonej, Galerii Fotografii Odklejonej i Klubu Fotograficznego „Źródło”.
Łukasz Cyrus

Przewodniczącym Jury jest dr Krzysztof Jurecki.
Członkami Jury są członkowie Klubu Fotograficznego „Źródło” - Łukasz Cyrus, Aleksander Orszulik, Krzysztof Stryj i Bartosz Klosek.

Regulamin i inne informacje znajdują się na stronie konkursu.
Obok przezentujemy kilka prac z galerii, którą w całości można zobaczyć także na stronie konkursu.
Blog konkursowy, gdzie Łukasz Cyrus publikuje informacje bieżące będzie również stanowił archiwum konkursu.

VIRTURAMA - internetowa galeria fotografii
Uzupełnieniem działalnosci wystawienniczej jest kanał YouTube
Twórcą galerii jest Michał Heller (Okręg Północno-Wschodni ZPAF) z żoną Katarzyną
16 lipca 2020 działalność galerii zainaugurowano wystawą Tomasza Lazara 

Galeria Virturama to przełomowy projekt fotograficzny, którego rdzeniem jest przestrzeń wystawiennicza online. Dzięki technologii symulującej zwiedzanie wystaw w środowisku przeglądarki internetowej, widzowie mają możliwość obcowania ze zdjęciami najbardziej rozpoznawalnych polskich fotografów bez ruszania się z domu. Wystawy prezentowane w przestrzeni wirtualnej są opatrzone obszernymi komentarzami autorskimi.
Ekspozycją inaugurującą przedsięwzięcie jest premierowa wystawa laureata World Press Photo Tomasza Lazara pod tytułem „Gaijin Diary”. Już teraz można ją zwiedzać na stronie galerii virturama. 
Autorami kolejnych pięciu wystaw, które zostaną zaprezentowane w najbliższej przyszłości są: Wojtek Wieteska (projekt „Lola van der Wu”), Tomek Sikora (wyjątki projektu „Przejrzystość Rzeczy”), Andrzej Świetlik (zestaw „GC 44”) i Chris Niednethal. Swój udział w przedsięwzięciu zadeklarował także światowej klasy operator filmowy Piotr Jaxa (unikalny zestaw portretów operatów filmowych).
Dodatkiem do działalności wystawienniczej online, jest kanał YouTube galerii.
To przestrzeń, w której będzie można znaleźć wywiady z artystami związanymi z galerią.

Virturama jest działaniem dofinansowanym ze środków Narodowego Centrum Kultury w ramach programu „Kultura w sieci”

Wystawy online i wszelkie informacje dostępne są na stronie galerii.

Eksperyment społeczny zrealizowany z inicjatywy Krzysztofa Szlapy 
pod patronatem Okręgu Śląskiego Związku Polskich Artystów Fotografików 
Premierowe udostępnienie powstałego wydawnictwa 

ciche życie • elektroniczny album fotograficzny • 2020

zobacz, pobierz album

Eksperyment społeczny „ciche życie” powstał z inicjatywy Krzysztofa Szlapy w okresie pandemii COVID-19.
Jest próbą podjęcia działań twórczych w szczególnej sytuacji życiowej wynikającej z ograniczeń w kontaktach międzyludzkich.
Nabór autorów do projektu odbył się za pośrednictwem mediów społecznościowych.
Ostatecznie wzięły w nim udział 24 osoby.
Zadaniem uczestników było zobrazowanie przy użyciu fotografii hasła „ciche życie”.
Projekt został zrealizowany jako niezależna inicjatywa, w całości w formie wirtualnej poprzez wideokonferencje oraz publikację niniejszego, elektronicznego wydawnictwa.
Celem projektu jest po pierwsze podtrzymanie relacji międzyludzkich w czasie izolacji. Po drugie dostarczenie szerokiemu gronu odbiorców albumu fotograficznego, który może stać się okazją do spojrzenia na zaistniałą sytuację z innej perspektywy.
Autorzy fotografii:
Antoni Antczak • Jarosław Broniewski • Dariusz Czapla Radosław Czapla • Mateusz Droździewicz • Agata Ernestowicz Sabina Gajda • Izabela Gryczyńska • Wiktor Kornaś Lilianna Ligęza-Jasik • Jolanta Lipowczan-Stolarczyk • Kamil Myszkowski Marta Nowakowicz-Jankowiak • Jerzy Orawski • Agnieszka Pacek Zbigniew Pytlik • Anna Czakon • Krzysztof Szlapa Joanna Śledzik • Sylwester Taras • Dariusz Trześniowski Barbara Wachowicz • Tomasz Warzyński • Tomasz Zygoń
zdjęcia na okładce: Kamil Myszkowski (przód), Agnieszka Pacek (tył) © wszystkie prawa zastrzeżone
projekt pod patronatem Okręgu Śląskiego Związku Polskich Artystów Fotografików

Martwa natura czy ciche życie?  Ostatnie lata obfitowały w wiele interesujących wydarzeń kulturalnych. Byłem mocno zaangażowany w programy trzech galerii fotograficznych, współorganizowałem spotkania, warsztaty, brałem udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych i nagle… ucichło.
Pod wpływem nieracjonalnego impulsu opublikowałem w mediach społecznościowych dość enigmatyczne zaproszenie do udziału w eksperymencie komunikacyjnym. Odzew był natychmiastowy. Wirtualnym spotkaniom, podczas których uczestnicy prezentowali swoje prace towarzyszyły pozytywne emocje i entuzjazm.
Zainspirowany wizytą na Pustelni św. Jana z Dukli postanowiłem zaproponować inne spojrzenie na izolację – perspektywę pustelnika. Pomyślałem o tym, że odosobnienie to dobrowolna codzienność eremitów.
To nie wyrok lecz szansa na wyciszenie, medytację, głęboką introspekcję.
W podświadomości wciąż nosiłem dawną fascynację etymologiczną. Mianowicie frapował mnie źródłosłów wyrażenia martwa natura. Kiedy rozglądałem się dookoła – wydawało się, że wszystko zamarło. Sięgnąłem po słownik i okazało się, że martwa natura to… ciche życie. Cudowny paradoks. Tak narodził się nasz metaforyczny temat i wszystko nabrało sensu.
Ani się obejrzałem kiedy na skrzynkę zaczęły napływać fascynujące obrazy: tajemnicze wizerunki przedmiotów, intymne obrazy natury, pochłaniające pejzaże, zagadkowe abstrakcje. Skomponowałem je w tym oto elektronicznym albumie. To świadectwo wspólnej intelektualnej i duchowej drogi na pustelnię obrazów i tego, z czym z tej podróży wracamy.
Krzysztof Szlapa

Fotograficzne medytacje (fragment tekstu z wydawnictwa)
Nie jest dziś zaskoczeniem, że chwila zatrzymana w kadrze z jednej strony zaświadcza o realności przedstawianego obiektu, z drugiej natomiast – posiada potężną moc kreowania naszych wyobrażeń. Dzieje się tak również podczas prezentacji całkowicie abstrakcyjnych, odrealnionych obrazów fotograficznych, bowiem istnieje głęboko zakorzenione przeświadczenie, iż mamy do czynienia z iluzją obcowania z czymś rzeczywistym. Wynika to z przekonania, że fotografia, jako medium techniczne, wytwór myśli i teorii naukowych, o czym wspominał chociażby Vilém Flusser, może mieć bezpośredni związek z obiektywnymi prawami natury.
Zasadniczo wiarygodność, neutralność czy obiektywizm fotografii już dawno zostały zanegowane i możemy je rozważać jedynie w kategorii mitu. Warto jednak uczciwie nadmienić, że wspomniana polaryzacja czy swoisty „poznawczy dualizm” są cechami niezwykle istotnymi dla zbudowania wyrazistości, siły, potencjału, słowem – pazura fotograficznego przedstawienia.
W fotografii zawsze istnieje jakieś „zaplecze”kadru, którego musimy się domyślić sami. Każda fotografia by skutecznie mogła (u)nieść swe przesłanie musi wciągać widza w opowieść. Jest wręcz do tego zobligowana.
Jakie uwarunkowania stanowią pożywkę dla dobrego, zaskakującego, ujmującego, intrygującego zdjęcia, determinują jego siłę, wymowę? Naprędce można by wskazać takie cechy jak światło, kolor, faktura, walor, umiejętności kompozycyjne, interpretacja ujęcia, reakcja na otoczenie, wyczucie czasu, skojarzenia, refleksja, czy przyjęta koncepcja wreszcie. […]
Jerzy Orawski

5. edycja konkursu Talent Roku 2020
Organizatorzy: Fundacja Pix.house, Zinteka
Nagrody w kategoriach ZIN CALL i SCHOLAR
Premiera publikacji podczas festiwalu XPRINT w końcu listopada tego roku 

Organizatorzy wyłonili zwycięzców i wyróżnionych w konkursie #TalentRoku 2020. Na piątą edycję organizowanego przez Pix.house konkursu wpłynęło 193 zgłoszenia (około 1.800 fotografii).
To nie koniec dobrych wiadomości! Dzięki wsparciu NCK (#kulturawsieci) wszyscy wyróżnieni wezmą udział w przeglądzie portfolio – otrzymają feedback do swoich projektów. Na koniec powalczą o tytuł Talent Roku i nagrodę finansową (2.200 zł). Projekty uczestników będą oceniać eksperci w dziedzinie fotografii, ale także publiczność. Wspólnie zdecydujemy, który projekt ma największe oddziaływanie społeczne.

◎ kategoria #ZINCALL
➤ zwyciężczyni (wydanie zina, udział w warsztatach): Marta Bogdańska
➤ wyróżnienia (udział w warsztatach): Julka Kołodziejczyk, Justyna Górniak
jury: Ewa Łowżył, Krzysiek Orłowski, Mariusz Forecki
◎ kategoria #SCHOLAR 
zwycięzcy:
➤ Natalia Godek (1.500 zł)
➤ Marcin Kruk (1.500 zł)
wyróżnienia:
➤ Tomasz Kawecki (zestaw publikacji Pix.house)
➤ Maciej Jaźwiecki (zaproszenie do udziału w wystawie Klamra)
jury: Anna Molter, Michał Adamski, Adrian Wykrota
Wszystkie nagrodzone projekty i ich opisy znajdują się na stronie PIX. HOUSE,
obok prezentujemy niektóre z nich…

PIX. HOUSE serdecznie dziękuje wszystkim, którzy wysłali swoje zgłoszenia.
Poziom był bardzo wysoki. Gratulują Wam wrażliwości i fotograficznego spojrzenia na naszą rzeczywistość.
Dziękują także członkom jury oraz partnerom!
Organizacja konkursu: Fundacja Pix.house, Zinteka (Krzysiek Orłowski)
Projekt realizowany dzięki wsparciu: Miasto Poznań / Poznań Wspiera,
Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego
Współpraca: KontenerART, Ogród Szeląg
Nagroda dodatkowa dofinansowana ze środków Narodowego Centrum Kultury
w ramach Programu Kultura w sieci.

I jeszcze napisali. bo 5 lat minęło...
Dokładnie 5 lat temu malowaliśmy ostatnią ścianę, w międzyczasie szorowaliśmy podłogę, wymienialiśmy bezpieczniki i wieszaliśmy zdjęcia. Wszystko po to, żeby zdążyć na otwarcie galerii Pix.house.
15 lipca 2015 roku odpaliliśmy międzynarodową wystawę „Generacja 74“.
Łezka się w oku kręci. Jak ten czas szybko minął! Dziękujemy, że byliście z nami, dając nam wielkie pokłady energii i wsparcia. Film zapowiada jeszcze kilka tysięcy kolejnych odcinków.
Razem tworzymy miejsce dla fotografii! Dziękujemy także wszystkim partnerom! Bez Was wszystko byłoby dużo trudniejsze.
Działo się od tego momentu sporo fajnych rzeczy.... 51 wystaw, 4 edycje festiwalu XPRINT, 5 edycji warsztatów Mój Fyrtel i 5 edycji konkursu Talent Roku. Zrobiliśmy także kilka ciekawych papierów z obrazkami - łącznie 24 publikacje. Ostatnio ze względu na wirusa sporo działań przenieśliśmy w tryb online, ale trzymamy mocno kciuki za poprawę sytuacji i za to, że niebawem spotkamy się osobiście.
Serdecznie Was pozdrawiamy!

Galeria Za Szafą - Dolnośląski Okręg ZPAF, ul. św. Marcina 4, Wrocław 
Ekspozycja od 6 do 30 sierpnia 2020, finisaż w czwartek 27 sierpnia o godz. 18:00 
Galeria czynna od poniedziałku do piątku w godz. 11:00 – 19:00, w weekendy do 16:00 

Wystawa przedstawia fragment projektu dokumentalnego „Sasha Boole — The road” opowiadającego o życiu i twórczości ukraińskiego songwritera Sashy Boole, grającego amerykański folk country, który przez ostatnie cztery lata koncertował na festiwalach, w klubach i nietypowych miejscach całej Europy. Pokonując setki kilometrów tras koncertowych spotykał mnóstwo ludzi, których historie inspirowały go w jego twórczości. W tym czasie Sasha wydał swoje dwa autorskie albumy, a w dotychczasowym dorobku ma ich już cztery.

Bartłomiej Busz, rocznik 1987. Świadomie fotografuje od 2006 roku, a swoje umiejętności zdobywał pod okiem Grzegorza Kosmali i Stanisława Kulawiaka. Od nich nauczył się opowiadać o świecie za pomocą aparatu. Jako fotografa cechuje go ogromna ciekawość świata i potrzeba rozwoju zaczerpnięta od innych „wirtualnych mistrzów”. W centrum zainteresowań stawia człowieka, którego życie często staje się dla niego źródłem inspiracji.
Współpracuje z FORUM Polska Agencja Fotografów, jest członkiem Stowarzyszenia ROD WIEŻA 1916. W 2009 roku brał udział w warsztatach prowadzonych przez NAPO Images. Dwukrotny laureat Grand Press Photo, (tegorocznej edycji w kategorii „Ludzie”), BZWBK Press Foto oraz innych konkursów krajowych i zagranicznych. Więcej na stronie autorskiej. 

Galeria CENTRALA - przestrzeń twórcza, pl. Ratajskiego 6a, Poznań
Konkurs: Stowarzyszenie FOTSPOT i partnerzy… Termin zgłoszeń do I odsłony 14 sierpnia 2020
„Dlaczego warto mówić o śmierci?” - autorskie spotkanie z Urszulą Kluz-Knopek
w sobotę 1 sierpnia o godz. 18:00, wstęp dla max. 19 osób (reżim sanitarny) …

Galeria CENTRALA i FOTSPOT zapraszają do udziału w konkursowym OPEN CALL do którego jako partnerów i jurorów zaprosili przedstawicieli dwóch cenionych imprez fotograficznych.
Udział w konkursie daje szansę na dołączenie do grona laureatów, których prace zostaną zaprezentowane przez jurorów przy okazji organizowanych przez nich wydarzeń. W pierwszej odsłonie do współpracy zaproszono Ninę Giba i Marcina Giba – twórców klimatycznego Rybnickiego Festiwalu Fotografii.
Do drugiej odsłony zostali zaproszeni Agata Połeć i Franek Ammer – twórcy łódzkiej inicjatywy Przestrzeń Robocza, współorganizujący Fotofestiwal w Łodzi. Konkursowa forma OPEN CALL to dwie odsłony, dwa tematy, z dwiema formami finalnej prezentacji. Wszystkie wyselekcjonowane prace zostaną zaprezentowane w formie wystawy online na stronie internetowej Galerii CENTRALA.
Zgłoszenia do pierwszej odsłony są przyjmowane do 14 sierpnia 2020, jurorami są Nina i Marcin Giba, pomysłodawcy i wieloletni organizatorzy Rybnickiego Festiwalu Fotografii.
Konkurs adresowany jest do wszystkich wykorzystujących medium fotografii: twórców niezależnych, profesjonalistów jak i uczniów/studentów oraz absolwentów szkół artystycznych. Szczególnie docenione będą prace, które w ciekawy sposób będą interpretować i nawiązywać do zagadnień poszukiwanych przez jurorów.
Wybrane przez Jurorów prace zostaną zaprezentowane w formie slideshow podczas 17. Rybnickiego Festiwalu Fotografii oraz w formie galerii online na stronie Galerii CENTRALA. Wybrane prace mają również szansę zostać zaprezentowane podczas wystawy zbiorowej w 2021 roku. 
Więcej informacji o konkursie na stronie Fotospot. Regulamin konkursu jest dostępny tutaj, a zgłoszenia są przyjmowane tutaj.

sierpień w CENTRALI:

sobota, 1 sierpnia, godz. 18:00
„Dlaczego warto mówić o śmierci?” - autorskie spotkanie z artystką wizualną  Urszulą Kluz-Knopek
wokół jej najnowszej książki „PlayDead.info”, skupiającej się na strachu przed okolicznościami umierania w kontekście wirtualnego życia i projektach artystycznych poświęconych żałobie.
Ze względu na sytuację epidemiologiczną wstęp dla max 19 osób (reżim sanitarny).
Więcej informacji na stronie wydarzenia.

czwartek, 13 sierpnia, godz. 19:00
Baltazar Fajto „Everything's fine” - wernisaż wystawy, (wstęp z zaproszeniem),
wystawa otwarta do 10 września, (śr-pt 16-19, oraz w wybrane soboty 12-15)
„Jednakowa konstrukcja opowieści o katastrofie obejmuje zarówno inwazję wrogich kosmitów, sąd boski czy destabilizację klimatu – zgodnie z apokaliptycznym toposem, ujawnienie destrukcyjnych sił jest poprzedzane zwiastowaniem. Życie w czasie zwiastowania, tego momentu przed co raz nowszymi rodzajami zagład, stało się codziennością ludzi naszego czasu”.
Baltazar Fajto 
Więcej informacji o wystawie wkrótce na stronie www.centrala.art 
Wydarzenie współfinansowane ze środków Miasta Poznania #poznanwspiera

wtorek, 25 sierpnia, godz. 18:00
„Z ulicy na plan filmowy” o znaczeniu architektury w filmach fabularnych
wykład dr Justyny Sulejewskiej
Możliwość wykreowania na ekranie rzeczywistości, która wcześniej istniała jedynie w wyobraźni twórcy była i jest niezwykle atrakcyjna od filmowców. Kiedyś w atelier, a dziś coraz częściej przy wsparciu CGI powstają misternie skonstruowane pomieszczenia, miasta, światy. Po co jednak budować scenografię w studiu filmowym, skoro idealna przestrzeń już istnieje? Ennis House jak apartament Deckarda w „Łowcy androidów” (1982) Ridleya Scotta czy osiedle domków jednorodzinnych w „Edwardzie Nożycorękim” (1990) Tima Burtona to tylko wybrane przykłady filmów, w których wykorzystano rzeczywistą architekturę.” Autorska prezentacja poruszająca motyw architektury w kadrze filmowym. znanych i nieznanych produkcji filmowych. Uwaga, ze względu na sytuację epidemiologiczną wstęp dla max 19 osób (reżim sanitarny).
Więcej informacji wkrótce na stronie www.fotspot.pl. 

 Tworzymy sąsiedzki przewodnik po Placu Cyryla Ratajskiego w Poznaniu
Fotspot, CENTRALA i Kobalt migrating platform zapraszają również do udziału w serii działań z lokalną społecznością mieszkających w obrębie lub w okolicach Placu Cyryla Ratajskiego organizowanych wspólnie z artystkami z Kobalt migrating platform, poszukujących najstarszych mieszkańców okolicy Placu oraz ich opowieści o codzienności i doświadczeniach z przeszłości, ukazując nam jak Plac zmieniał się na przestrzeni lat. Poszukujemy zdjęć i materiałów związanych z placem Cyryla Ratajskiego (wcześniej plac Królewski, plac Nowomiejski czy plac Młodej Gwardii). Zapraszamy wszystkich chętnych do włączenia się do wspólnych działań piszących historię Placu z perspektywy wspomnień mieszkańców Poznania.
Więcej informacji na stronie FB.

Miło jest nam poinformować, że nasz Kolega, nestor polskiej fotografii,
Stefan Arczyński 31 lipca 2020 roku kończy 104 lata!
Drogiemu Jubilatowi składamy gratulacje i najlepsze życzenia!
Koleżanki i Koledzy z Okręgu Dolnośląskiego ZPAF 

Stefan Arczyński został członkiem ZPAF w 1951 roku. Przez wiele lat był członkiem Rady Artystycznej ZG ZPAF. Głównym tematem jego twórczości jest krajobraz, portret, reportaż i architektura. Jako autor wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju oraz za granicą nagrodzony został wieloma odznaczeniami, m.in. Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
W środowisku fotografików cieszy się olbrzymim szacunkiem, jest osobą autentycznie bezkonfliktową o dużym poczuciu zawodowego koleżeństwa. Pomimo zacnego już wieku niezmiennie aktywny twórczo, przy tym wszystkim jest niezwykle skromny, kiedy w 1997 roku podczas powodzi uległ zniszczeniu położony nad Odrą jego dom z pracownią, bagatelizował tę sytuację mówiąc, że są bardziej poszkodowani.
Znamy go wszyscy jako niezawodnego starszego kolegę o nieskazitelnej uczciwości, zawsze uśmiechniętego i pełnego optymizmu.
Jest dla nas niekwestionowanym autorytetem, niedoścignionym wzorem.
Dlatego jest Naszym Mistrzem!

Dołączamy się do tych gratulacji i życzeń z całego serca
i przypominamy wystawę przygotowaną na 100 urodziny Mistrza w Muzeum Miejskim Wrocławia

Filharmonia im. M. Karłowicza w Szczecinie, Galeria Poziom 4, ul. Małopolska 48
Współorganizator: Okręg Szczeciński ZPAF. Dofinansowanie: Miasto Szczecin
Wernisaż w środę 5 sierpnia o godz. 19:30, ekspozycja do 9 września 2020
Kurator wystawy zbiegającej się z 100. urodzinami autorki: Ewa Łyczywek-Pałka 

Krystyna Łyczywek - „ECCE HOMO”
Jest sierpień 1939 roku. Krystyna Wiza, na obozie harcerskim dla drużynowych, dostała zlecenie, aby zrobić wywiad z żoną legendarnego Michała Drzymały. Bierze swój mały aparat fotograficzny Kodak Baby Box, który wygrała w szkole Urszulanek, i robi swoje pierwsze poważne zdjęcie. Aparat zachował się do dziś, mała odbitka w albumie też, ale negatywy nie przetrwały wojny.
Potem była ucieczka przed Gestapo z Poznania do Warszawy, konspiracja, Szare Szeregi, Armia Krajowa oraz Powstanie Warszawskie. Aparatu fotograficznego nie miała czasu zabrać ze sobą z domu.
W 1945 roku przyjeżdża do Szczecina wraz z mężem oraz 3-miesięcznym synem. To właśnie zdjęcia syna, wykonane w zakładzie fotograficznym i nieodpowiadające jej wyobrażeniom o fotografii spowodowały, że kupiła aparat i znowu zaczęła fotografować. Jej pierwsze fotografie z cyklu „Studium dziecka” znalazły się na pierwszej w Szczecinie ogólnopolskiej wystawie fotograficznej, zorganizowanej na przełomie 1948 i 1949 roku, z okazji 25-lecia Koła Fotograficznego Ośrodka Polskiej YMCA. Od tego czasu stale dokumentuje zmiany zachodzące w Szczecinie.
W latach 50, 60-tych fotografuje Pomorze Zachodnie do licznych przewodników turystycznych napisanych przez Czesława Piskorskiego. Są to już dokumenty historii. Oprócz ważnej roli, jaką artystka odegrała w dziedzinie polskiej fotografii dokumentalnej, bardzo szybko głównym tematem jej twórczości stał się człowiek. Bohaterami jej zdjęć są „zwykli” ludzie, spotkani w małych miejscowościach, na wsi, ale też
i w wielkich metropoliach. Przy pomocy obiektywu fotografka tropi zwykłą codzienność, jest nią oczarowana, odkrywa ludzkie smutki i radości, które w sposób bardzo artystycznie przemyślany uwiecznia.
Niewątpliwie duży wpływ na rozwój jej wrażliwości artystycznej miały kontakty z twórcami francuskiego reportażu humanistycznego. Z wieloma z nich Krystyna Łyczywek przeprowadziła wywiady – byli to m.in. Cartier-Bresson, Robert Doisneau, Edouard Boubat, Yvette Troispoux i wielu innych. Na temat fotografii Krystyny Łyczywek tak napisała Barbara Kosińska – historyk sztuki: „Fotografia, którą uprawia Krystyna Łyczywek, bliska jest temu, co Francuzi określają mianem humanistycznego reportażu… Wiązanie tego faktu z jej studiami romanistycznymi, byłoby zbytnim uproszczeniem. Ta bliskość ideowa i artystyczna ma przyczyny głębsze… Humanistyczny reportaż narodził się we Francji, na przełomie lat 40. i 50., a więc w latach przezwyciężania materialnych i duchowych konsekwencji okrutnej wojny. Stąd leżąca u jego podstaw wielka potrzeba odbudowania wiary w wartości elementarne, w humanizm, stąd zachwyt dla fenomenu zwykłej, powszechnej egzystencji. Postawa ta wspólna dla wszystkich twórców nurtu humanistycznego reportażu, ludzi mających ze sobą doświadczenia wojny, musiała być także bliska Krystynie Łyczywek … Człowieka obserwuje w jego naturalnym otoczeniu, czy będzie to środowisko wiejskie jak w cyklu „Ludzie z Istebnej”, czy ulice i zaułki wielkich miast Paryża, Rzymu czy Nowego Jorku. Patrzy na niego z  życzliwością, uważnie, lecz zarazem z taktem i dyskrecją, podpatruje go, ale nie podgląda.”
Wystawa „Ecce Homo”, na której prezentowanych jest niewiele ponad 40 zdjęć Krystyny Łyczywek nie pretenduje do miana przeglądu twórczości artystki nawet w temacie „Człowiek”, a przecież nie jest to jedyny obiekt jej zainteresowań. W roku setnej rocznicy urodzin autorki, która fotografuje już od ponad 80 lat, musiałam dokonać wyboru z tysięcy negatywów. Mam świadomość ogromnej odpowiedzialności za ten wybór i przygotowanie wystawy. Decyzje swoje konsultowałam z mamą i mam nadzieję, że widzom spodoba się mój wybór. Prace eksponowane na wystawie to wyłącznie zdjęcia czarno-białe, w większości zrobione w Polsce w latach 50.-70. Może kiedyś wystawę uzupełnimy zdjęciami z kolejnych lat…
Ewa Łyczywek-Pałka  - kurator wystawy

Krystyna Łyczywek (z domu Wiza) ur. 24.08.1920 roku.
Od l945 roku mieszka w Szczecinie – romanistka, lektor języka francuskiego w Wyższej Szkole Inżynierskiej, tłumacz przysięgły języka francuskiego i literatury francuskiej, artysta fotografik, dziennikarz.
1953: współzałożycielka i wiceprezes Oddziału Szczecińskiego Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. 1962–1963: prezes Szczecińskiego Towarzystwa Fotograficznego.
1963–1975: wiceprezes Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce. Przez 25 lat pełniła funkcję referenta prasowego Światowej Komisji ds. Młodzieży. Była członkiem komisji statutowej, jubileuszowej i współpracowała z Komisją diaporam.
Ma tytuł wykładowcy FIAP i najwyższe odznaczenie Hon. E. FIAP.
Od l964 członek Związku Polskich Artystów Fotografików; w latach 1977-2002 prezes Okręgu Szczecińskiego ZPAF, członek Rady Artystycznej ZPAF w latach 1991-94.
W Szczecinie zorganizowała 5 Sympozjów poświęconych historii fotografii polskiej, l7 Dialogów interdyscyplinarnych i różne seminaria międzynarodowe, a w roku 1989 Miesiąc Fotografii z udziałem fotografów z kilku krajów. Dwukrotnie zorganizowała w Szczecinie wystawę POLSKA FOTOGRAFIA W ŚWIECIE (1991 i 1999) z udziałem polskich fotografów z 5 kontynentów.
Publikacje i prelekcje:
Około 1700 zdjęć opublikowanych w folderach turystycznych, czasopismach, książkach i albumach oraz książki autorskie m.in. „Diaporama”, „Od kropli wody do oceanu”, „Rozmowy o fotografii” (3 tomy), „Jestem w Paryżu”, oraz książki przetłumaczone z francuskiego: m.in.: Jean Sekutowicz – „Stosunki francusko-polskie od Kapeta do Wałęsy”, Guy de Maupassant „Prawdziwa miłość”, „Topielec”, „W Bretanii”, „Kroniki“ i „Sycylia”. Około 1500 artykułów w prasie polskiej i zagranicznej (czeskiej, francuskiej, holenderskiej, hiszpańskiej, niemieckiej, rumuńskiej, szwajcarskiej, węgierskiej, włoskiej). W dwóch tomach p.t. „Fotografia zbliża” zamieszczono część tych artykułów. Prelekcje na temat fotografii wygłaszała w wielu miastach Polski i Francji oraz w Bułgarii, Czechosłowacji, Holandii, Hiszpanii, Jugosławii, Niemczech, Maroku, Szwajcarii, na Węgrzech, we Włoszech i w Stanach Zjednoczonych.
Wystawy: Od 1948 roku brała udział w stu kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce i w innych krajach (liczne nagrody i wyróżnienia). Eksponowała ponad 170 wystaw indywidualnych w Polsce, Finlandii, Francji, Grecji, Holandii, Japonii, Niemczech, Rumunii, Stanach Zjednoczonych i we Włoszech. Prace fotograficzne Krystyny Łyczywek znajdują się w zbiorach Biblioteki Narodowej w Paryżu, Muzeum Ludwiga w Kolonii, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, w Nowym Jorku, Tokio, Bièvres (Francja), Książnicy Pomorskiej w Szczecinie oraz w zbiorach prywatnych w kraju
i za granicą.
Ważniejsze odznaczenia: Warszawski Krzyż Powstańczy, Medal Armii Krajowej, Krzyż Niezłomnych. Medal im. Jana Bułhaka (1976). Złoty Medal GLORIA ARTIS przyznany przez Min. Kultury i Sztuki (2009). Honorowy Obywatel Szczecina (2013). Oficer Francuskiej Legii Honorowej (2013). Tytuły honorowego członka: Hon. E. FIAP, Hon. ZPAF, Hon. FKRP, Hon. STF oraz Polish American Photoclub w Nowym Jorku. W roku 2019 otrzymała Nagrodę Specjalną Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, a w roku 2020 Nagrodę Prezydenta Miasta Szczecin za całokształt działalności artystycznej.

Galeria Imaginarium, Łódzki Dom Kultury, ul. Taugutta 18, Łódź
Wystawa towarzysząca Fotofestiwalowi 2020
Wernisaż w sobotę 8 sierpnia o godz. 18:00, ekspozycja do 23 sierpnia 2020
Kuratorka: Magdalena Świątczak - oprowadzanie w niedzielę 9 sierpnia o godz. 14:00 

JESTEM SWOIM DOMEM  jest częścią procesu poszukiwania wewnętrznego domu w odniesieniu do wielowymiarowej relacji z naturą. Jest to podróż w głąb natury, w głąb siebie, która zawiera w sobie elementy transformacji. Doświadczanie złożoności przyrody, wszystkich jej żywiołów, cykliczności i intensywności staje się drogowskazem w poznawaniu i oswajaniu ukrytych stanów wewnętrznych. Odczuwanie tego co zapomniane przybiera charakter swoistego rytuału, w którym możliwe staje się dotykanie podświadomych warstw.
W pracy nad prezentowanym cyklem artystka połączyła różne ścieżki swojej praktyki. Z jednej strony, doświadczenie pracy z ciałem, performansem, z drugiej strony praktykę fotograficzną skupioną na naturze i emocjonalnym aspekcie krajobrazu. Fotografie są wynikiem działań, które inicjowała i którym się poddawała. Jednocześnie stanowią ramy, w których działania te mogły być podejmowane.
Wędrówki po odludnych terenach, doświadczenie zimna, nagości i samotności to kluczowe składowe procesu uruchomionego przez fotografkę. Powstałe zdjęcia są jego zapisem, rejestracją zmiany. Wyrazem fascynacji naturą i doświadczaniem jej na wielu poziomach, w szczególności na poziomie sensualnym. Procesem scalania się z pierwotnym środowiskiem człowieka, w wymiarze związanym zarówno z fizycznością, jak i duchowością, który skutkuje ukojeniem. Docieraniem do metaforycznego domu, którym sami dla siebie jesteśmy.

Agnieszka Gotowała (1986) - artystka multidyscyplinarna, pracuje w obszarze sztuk wizualnych i performansu. Ukończyła Fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Po studiach zaczęła również rozwijać warsztat performatywny. W swojej twórczości koncentruje się na procesach poszukiwań, doświadczania i transformacji w obszarach związanych ze stanami człowieka oraz natury, jak i pamięcią i tożsamością w nich zawartą.
Jej prace były wystawiane w galeriach w Polsce i zagranicą oraz prezentowane podczas festiwali fotograficznych m.in. Suwon International Photo Festival, Photo LA w Los Angeles, OFF Festival w Bratysławie, Copenhagen Photo Festival, Month of Photography w Los Angeles.
Prace fotograficzne były publikowane w magazynach takich jak m.in. The Earth Issue, rûm, Propeller, SCOPIO, HANT Magazine, GUP Magazine, Der Greif, Prism. Jest laureatką PhotoLab Batumi Photo Days 2019. Najnowszy cykl prac „Jestem swoim domem”, nad którym pracowała w latach 2016-2019, został zrealizowany m.in. podczas rezydencji artystycznych Long Island Artist Residency oraz KHMessen Artist Residency w Norwegii. Więcej informacji na stronie autorskiej.

Dołącz do wydarzenia na Facebooku

Ważne!
Wernisaż odbędzie się na zewnątrz przed wejściem, do galerii będą zapraszane 20 osobowe grupy gości. Organizatorzy proszą, by mieć ze sobą maseczki, oni zapewnią podstawową dezynfekcję.

Członkowie Sekcji Fotografii przy Klubie im. Jana Kiepury w Sosnowcu
Galeria MUZA w Sosnowcu, ul. Warszawska 2 
Wernisaż we wtorek 11 sierpnia o godz. 18:00, ekspozycja do 29 sierpnia 2020
Kurator wystawy i opiekun artystyczny grupy: Zbigniew Podsiadło 

„Twórczość w czasie pandemii”
W związku z pandemią COVID19 działalność stowarzyszeń twórczych i instytucji kultury została zawieszona. Wraz  z nakazem izolacji społecznej, bezpośrednia praca artystyczna przez kilka miesięcy nie była możliwa.
Czas pandemii, mimo że trudny i dramatyczny, stał się także interesującym zjawiskiem społecznym, stanowiącym  twórczą inspirację dla artystów wszystkich dziedzin sztuki, w tym również dla twórców zrzeszonych w Sekcji Fotografii działającej przy Miejskim Klubie im. Jana Kiepury w Sosnowcu. Prezentowana wystawa eksponuje prace wykonane przez członków Sekcji w czasie od początku marca do końca czerwca 2020 roku.  W tym czasie realizowali oni swoje propozycje twórcze w dziewięciu wybranych konkursach tematycznych, takich jak: martwa natura – fotografia produktu - motyw w centrum kadru - mój dom – kolor – czerń i biel,  itp.   Dzięki inwencji autorów i ich wrażliwości powstały bardzo interesujące fotografie o dużych walorach artystycznych i ciekawych rozwiązaniach formalnych.  Wyrażnie widać też indywidualne podejście autorów do poszczególnych zadań tematycznych, co w rezultacie zadecydowało o ostatecznym efekcie powstałej fotografii, która stanowi przemyślaną, autorską wypowiedz twórczą. Ta ekspozycja jest dowodem, że nawet w czasie pandemii można aktywnie realizować swoje artystyczne pasje, dzięki współczesnym możliwościom kontaktów internetowych.
Zbigniew Podsiadło– kurator wystawy i opiekun artystyczny grupy, Sosnowiec – sierpień 2020 roku

Uczestnikom wernisażu i osobom zwiedzającym wystawę organizatorzy przypominają o maseczkach oraz społecznym dystansie,  który obowiązuje również w galerii. (koronawirus).

Wystawa będzie eksponowana we wrześniu w siedzibie Klubu im. Jana Kiepury w Energetycznym Centrum Kultury w Sosnowcu przy ul. Będzińskiej 65.