Stara Galeria ZPAF zaprasza na wernisaż wystawy fotografii Jerzego Fedaka

„Manekiny i dziewczyny. Po drugiej stronie lustra.” 
Stara Galeria Związku Polskich Artystów Fotografików, Plac Zamkowy 8, Warszawa 
Wernisaż w poniedziałek 20 lutego o godz. 19:30, ekspozycja do 19 marca 2017

Igrając z pięknem
Fotografia dla większości jej odbiorców jest źródłem informacji, emocji, wzruszeń, złości i wielu doznań estetycznych, ale przy okazji wiedzy o zainteresowaniach i pasjach jej autorów. Czasem, szczególnie
w dzi­siej­szej dobie telefonii smartfonowej, wiele kadrów to tylko przygodne notatki robio­ne naprędce, by samemu o czymś nie za­po­mnieć, a znacznie częściej, by dać znać innym o sobie i swoich sprawach, o tym, że ciągle jesteśmy. To wszystko do­tyczy fotografii bieżącej, robionej tu i te­raz – do prasy, na blog, na Facebook, dla ro­dziny czy znajomych.
A jak traktować fotografię nieco star­szą, jeszcze nie wpisaną do historii, ale mającą kilka czy kilkanaście lat? Czy ona zacho­wuje aktualność? Czy jej przesłanie dalej będzie czytelne?
Mody zmieniają się szyb­ko, a z nimi nasze gusta i zainteresowania. Zmieniają się też narzędzia do zapisu obra­­zów a za ich sprawą estetyka kadrów. Świat w zawrotnym tempie pędzi do przo­du, fotografia jako jego część także zmie­nia się z dużą dynamiką.
Jerzy Fedak zaryzykował, sięgnął po swo­je fotografie, które znajdowały się w sta­nie uśpienia, tylko nieliczne z nich ujawnił wcześniej, a i te częściej trafiały przed oczy znajomych niż na publiczne prezentacje. Może rzeczywiście czasem warto odku­rzyć teczki z własnym dorobkiem, bo patrząc chłodnym okiem, nieco inaczej spojrzymy na to, co one zawierają. Niektóre tematy i sposoby opowiadania o nich nie dezaktu­alizują się, są wciąż obecne i warto o nich opowiadać, bo odnoszą się do kultury, która ciągle trwa, zmienia się w szcze­gółach, ale w głównym nurcie pozostaje od lat niezmienna. Autor swoją wystawą proponuje wizualną grę, opartą na trendach obecnych w kulturze od wielu dziesięcioleci.
Istotnym elementem aktualnej kultury popularnej jest wzorzec kobiecego piękna promowany rozlicznymi kanałami rozsyłającymi wizualne kuszenia. Billboardy, pla­katy, okładki czasopism są zbiorem obra­zów „wtłaczających” w nasze głowy, jak piękno powinno wyglądać i w związku z tym, jak kobieta powinna się prezentować. Wiadomo, że ładnym w życiu jest łatwiej, stąd dość powszechne jest dążenie do sta­wania się powtórzeniem ideału piękna.
Obok obrazów reklamowych i promocyjnych ukazujących piękno jest jeszcze jedna przestrzeń intensywnie oddziału­ją­ca na naszą estetyczną wrażliwość. To trój­wymiarowe modele piękna. Pełno ich w wi­trynach sklepowych, centrach handlo­wych i salonach mody. Idealnie uma­lowane, atrakcyjnie ubrane, z oryginalnymi fryzurami i w kuszących pozach ustawione – przyciągają uwagę i podpo­wiadają, jak należy wyglądać. Podążanie za ich wskazówkami, podobnie jak za podpowiedziami okładek czasopism czy kli­pów reklamowych, być może jest drogą ku by­ciu piękną, ale czy przy tym postacią praw­dziwą?
Czy rzeczywiście sobą? Czy aby na pewno osobą autentyczną i oryginalną?
Jerzy Fedak proponuje zastanowienie się, czy gra z pięknem, do której zaprasza się kobiety,
nie czyni ich pionkami na sza­chowni­cy ustawianymi cudzymi rękoma?
Andrzej Zygmuntowicz