4 lutego 2013 na Cmentarzu Bródnowskim pożegnaliśmy naszego najprawdziwszego
i nieocenionego przyjaciela, serdecznego człowieka, niezwykle pracowitego i oddanego
Związkowi, któremu poświęcił 35 lat życia. Prawdziwego miłośnika i znawcę fotografii.
Walny Zjazd w 2017 roku pośmiertnie nadał mu godność Honorowego Członka ZPAF.
Od prowadzącego stronę :
Dziś, zauważywszy niezbyt fortunny post znajomego na Facebooku zdałem sobie sprawę, jak niedoskonała jest nasza pamięć, gdy chcemy odwoływać się do zasobów internetu…
Na Facebooku nikt już nie odnajdzie tego, co pisano pięć lat temu, autorska strona Staszka Fitaka dawno już nie istnieje, podobnie jak prezentacja na poprzedniej, zniszczonej związkowej stronie - jedynie na archiwalnej Okręgu Warszawskiego z lat 2011-2014 zachował się news sprzed pieciu lat. To niewiele jak na cenny dorobek Staszka.
Dlatego dla odświeżenia wszystkim pamięci postanowiłem przenieść poniżej w całości tę informację na aktualną stronę. Obok prezentujemy zachowaną na zrzutach ekranowych autorską stronę Stanislawa Fitaka i część oprac ze wspomnianej nieistniejącej prezentacji. Na szczęście w Fototece ZPAF znajdują się prace Stanisława Fitaka.
Na YouTube zachował się też, może niedoskonały, ale wzruszający zapis fragmentu wyprodukowanego przed laty przez TVP2 filmu:
Z wielkim bólem informujemy, że 22 stycznia 2013 roku zmarł Stanisław Fitak - nasz wielki, nieoceniony przyjaciel, serdeczny człowiek, niezwykle pracowity i oddany ZPAF, któremu poświęcił 35 lat życia.
Prawdziwy miłośnik i znawca fotografii. Uroczystości pogrzebowe odbędą się w poniedziałek 4 lutego 2013.
o godz. 12:40 na Cmentarzu Bródnowskim Św. Wincentego w drewnianym Kościele.
Znaliśmy go jako wybitną osobowość - jako człowieka ogromnej inteligencji i wiedzy, pracowitego i rzetelnego członka kolejnych zarządów, koordynatora Studium Fotografii i znakomitego wykładowcę - zarażającego kolejne pokolenia fotografów pasją fotografowania.
Niezwykle ceniony i bardzo lubiany zarówno przez członków ZPAF, jak i słuchaczy oraz absolwentów Studium - także za ciepło, wielką dobroć i niespotykaną chęć pomocy we wszelkich potrzebach - technicznych, artystycznych, czy życiowych.
Jego choroba i śmierć wywołała bolesne poruszenie całego środowiska, niedowierzanie i wielkie poczucie straty. Będzie go nam bardzo brakowało.
Stanisław Fitak urodził się 22 marca 1948 w Warszawie. Ukończył Wydział Chemii na Uniwersytecie Warszawskim (1973). Od 1968 Członek Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego, w latach 1973-1975 jego wiceprezes ds. artystycznych. Członek Grupy Fotografii Artystycznej WTF (1970-1975). Członkiem ZPAF został 21 kwietnia 1974 r. - leg. nr 415. Od 1976 do ostatniej chwili pracował we władzach Związku.
W 1989 roku otrzymał uprawnienia rzeczoznawcy Ministra Kultury i Sztuki w zakresie oceny dzieł sztuki fotograficznej. W latach 1973-1989 był zatrudniony w Ośrodku Doskonalenia Kadr Ministerstwa Przemysłu Chemicznego jako wykładowca, organizator szkoleń i główny specjalista (efektem tej pracy było ponad 200 programów autorskich, opracowania metodyczne i materiały do zdjęć z zakresu chemii).
W latach 1986-1998 współpracował z Ministerstwem Spraw Zagranicznych, przygotował kilkadziesiąt wystaw i serwisów (artystycznych oraz użytkowych). W latach 1996-1997 uczestniczył w przygotowaniu ośmiu filmów telewizyjnych „Testament wieków" w reżyserii Stanisława Szwarc-Bronikowskiego produkowanych przez z telewizję edukacyjną TVP (w ramach projektu wykonał ponad 600 fotografii). W latach 1996-1998 współpracował z Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie w przygotowaniu cyklu wystaw i wydawnictw. Współpracował z czasopismami „Spotkania z zabytkami”, „Wiedza i życie” oraz „Polish Culture”.
Od 1981 zajmował się dydaktyką w zakresie fotografii. Był wykładowcą i członkiem Rad Programowych: Studium Fotografii Artystycznej i Technicznej w Białej Podlaskiej, Wyższego Studium Fotografii ZPAF
(3-letniego), Pomaturalnego Studium Fotografii Akademii Reklamy i Fotografii, Wyższego Studium Fotografii i Technik Obrazowania oraz w Studium Form Fotograficznych. Wykładał w Studium Fotografii ZPAF, reaktywując je i prowadząc w aktualnej formie od 2002 roku.
Kurator wielu wystaw i juror konkursów. Miłośnik Wenecji - członek Klubu Wenecjan.
Wystawy indywidualne (wybór):
autor 10 wystaw indywidualnych, m. in. : „Cykle" - Warszawa 1973 ; „Ślady i symbole" - Brno 1974 ;
„Cykle II" - Lublin 1978 ; „Powązki" - Warszawa 1990 ; „Cykle" (nowy zestaw) - Axel 1995 ; „Z głębi dziejów" (z Wiesławem Zielińskim) - Warszawa 2000.
Wystawy zbiorowe (wybór):
uczestniczył w ponad 120 wystawach zbiorowych, m. in. : „Wystawa WTF" - Warszawa 1970 ; MSF Bukareszt (Rumunia) 1970 ; MSF „Złote oko" (brązowy medal) - Nowy Sad (Jugosławia) 1973 ;
„W starej walcowni" (Fabryka Norblina) Warszawa 1973, FASFwP - Warszawa 1974, Muzeum Techniki - Warszawa 1974, Kędzierzyn 1976 ; „Z kamerą w teatrze", Teatr Polski, Warszawa 1973, Brno 1975, Bydgoszcz 1976 ; „Wystawa polskiej fotografii” - Monachium 1978 ; „Próby w teatrze”, Teatr Polski - Warszawa 1978, Berlin 1979, Racibórz 1985, Toruń 1987, a następnie Berlin, Bratysława, Bukareszt, Glasgow, Lizbona, Moskwa, Oslo, Paryż, Sofia, Szanghaj - 1979 ; II Festiwal Latynoamerykański (nagroda specjalna) - Buenos Aires (Argentyna) 1988 ; „Fotografia polska lat 80-tych” - Biała Podlaska 1989 ; „Współczesna polska fotografia” - Carmel (Kalifornia, USA) 1989 ; „Szlachetna fotografia" - Stara Galeria ZPAF, Warszawa 2004 ; "Gdzie jesteśmy” - Stara Galeria Fotografii ZPAF, Warszawa 2005 ; „Przesłanie“ - Stara Galeria Fotografii ZPAF, Warszawa 2005 ; Wystawa Klubu Wenecjan - Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie - 2009 ; Prace artystów malarzy i fotografików - Pałac Biskupa Młodziejowskiego w Warszawie, 2010 ; "Wenecja Świętego Marka" - Ośrodek Kultury Marta przy ul. Muszlowej w Warszawie, 2012.
Nagrody i odznaczenia:
Srebrny Krzyż Zasługi, Odznaka „Zasłużony dla Przemysłu Chemicznego”, Medal 40-lecia ZPAF (1987), Medal 150-lecia fotografii (1989), Dyplom 50-lecia ZPAF (1997), dyplom „Piękniejsza Polska” (2004), medale i dyplomy na wystawach i konkursach fotograficznych. Członek honorowy Bialsko-Podlaskiego Towarzystwa Fotograficznego. Odznaka „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Laureat licznych nagród i wyróżnień. Stypendysta Ministra Kultury i Sztuki (1982, 1997).
Albumy fotograficzne: „Niezwykłe miejsca w Polsce” - Muza 1998 ; „Nasza pamięć SKOnSP” - 1999 ; "Zabytki w polskim krajobrazie” - Muza 2000 ; „Polska - arcydziełem w architekturze” - Muza 2003 ; „Zegary gdańskie w zbiorach Muzeum Historycznego Miasta Gdańska” - 2005 ; bardzo liczne publikacje zdjęć w podręcznikach, encyklopediach i czasopismach.
Stanisław Fitak zgromadził największe w Polsce archiwum zdjęć wczesnych zabytków - od pierwszych śladów człowieka do około XV wieku, w tym materiały dotyczące początków państwa polskiego i początków chrześcijaństwa na ziemiach polskich (łącznie kilkanaście tysięcy negatywów i diapozytywów). Stworzył bogate archiwum tego typu zdjęć - od pierwszych śladów człowieka do XV w.
Staszek pisał między innymi tak o swojej fotografii:
„Fotografuję zabytki. Nie zawsze po to aby przygotować określone wydawnictwo czy wystawę. Tak naprawdę ważny jest kontakt z przedmiotem lub budowlą. Trudna do opisania mieszanina zachwytu, wzruszenia, dumy narodowej i przeżycia religijnego, którą dać może tylko obcowanie z oryginałem. Kiedy czasem po latach docieram do zabytku, wiem o nim bardzo dużo, ale jest to wiedza specyficzna w której mity i tradycja są równie ważne co opinie specjalistów. Staram się zawrzeć to w swoich zdjęciach, choć szacunek do obiektu wyklucza eksperymenty formalne i zbyt daleko idące artystyczne interpretacje”.
a także na wystawie „Przesłanie” wykładowców Studium Fotografii ZPAF w Starej Galerii w roku 2005:
„Jest Świat, gdzie promień słońca zachwyca do osłupienia, a cień jaki rzuca oderwany kawałek tynku może być czymś niezwykle ważnym. Pytanie o jego definicje i granice jest równie bezsensowne, jak ścisłe rozgraniczanie różnych dziedzin tworzenia obrazu. Taki jest nasz wspólny Świat. Dla mnie to najbardziej realny ze światów. Mówią przecież, że to, czego nie można sfotografować w ogóle nie istnieje”.